 |
| Berta Dávila, fotografiada por Alexxander |
—¿Cal foi o verso que lle incitou a escribir?
—Moitos... Hai un de Jaime Sabines que di: «Quiero darte a nadie para que vuelvas a mí sin haberte ido»; outro de La Regenta: «Ella era también como aquel cigarro, una cosa que no había servido para uno y que ya no podía servir para otro»; e hai un verso de Lupe Gómez que me persigue absolutamente: «Galiza non son imaxes, son restos». Gustaríame ter escrito algo así, algo que puidese levar tatuado.
—¿Nunca se cansa de ler?
—Eu teño a vista cansa dende os oito anos. Leváronme ao oculista porque me doían os ollos e púxome unhas gafiñas de vista cansa que aínda sigo utilizando.
—¿Por ler moito?
—Si. Miña nai ameazábame con quitar os libros para que fixera as cousas: «Como non acabes de merendar, non vas ler», dicía.
—¿Gusta de ler en dispositivos electrónicos?
—Só para ver prensa, blogs... Vexo normal que a tendencia vaia cara o tema electrónico, aínda que eu non o fago. Non porque o deoste nin moito menos.
—Mostra de que non é totalmente analóxica é o seu blog, «Confabulario Novo».
—Claro, non son doutro século, pero nunca fun capaz de ler cincuenta páxinas seguidas nun dispositivo electrónico, quitando os xornais. Ademais eu son de apuntar cousas, subliñar, tomar notas...
—¿Marca a páxina?
—Iso tamén. Por arriba, marco por onde vou; e por abaixo, cando me gusta unha cita.
—No seu blog, chamoume a atención unha entrada na que dicía que lle fascinaban as notas de suicidio como xénero literario.
—Falaba dese tipo de citas que parecen estar escritas para a literatura e non para os seres queridos. E relacionábao co meu de Emma Olsen, que non é unha nota de suicidio, pero é esa idea de que contarías se fose o último que tes que contar.
—¿Por que está tan presente a música nos seus libros? Hai un verso de «Raíz da fenda» (2012) no que di, logo da morte dun ser querido: «¿Serei tan cruel para volver a escoitar música?».
—Ese verso fala dos primeiros momentos nos que un afronta a perda de alguén. A pregunta é se serei tan cruel como para recuperar as rutinas intranscendentes da vida, ou para volver de novo á dispersión.
—¿Porque sería como unha traizón á persoa que xa non está?
—Si, iso é. Puxen a música porque me pareceu o contrapunto á sensación de loito. O derradeiro libro de Emma Olsen escribiuse cun playlist, que é un disco coas vinte cancións que eu escoitaba obsesivamente mentes escribía.
—Entre elas está «Only the lonely », de Roy Orbison.
—Cheguei a pensalo como título para a novela, pero o de «Só os solitarios» non me gustaba. O disco Mistery girl tamén aparece. «Teño gafas de vista cansa dende os oito anos por ler tanto».
(Segue)
«Hai autores novos que a xente se perde porque non están no palé dun híper»
—¿Considérase un froito do bum da literatura infantil e xuvenil que se deu en Galicia nas últimas décadas?
—Totalmente. Penso que me forneceu como lectora, pero non só a propia, tamén a universal. Ter a opción de ler clásicos como Onde viven os monstros, de Maurice Sendak ou As bruxas, de Roald Dahl en galego, paréceme fundamental. Iso é a normalidade.
—¿Que lle gusta das librarías?
—Investigar nelas. Gústanme aquelas nas que se ve moito libro e ti te podes perder dentro e estar ao teu. En Santiago, a miña libraría é Couceiro. E na Coruña, onde vivín dende os 18 ata os 23 anos, ía á libraría Xiada, que está na avenida de Finisterre.
—Cando este verán presentou «Raíz da Fenda» na Feira do Libro da Coruña, lembrou que vostede é das que fan listaxes cos libros a mercar e acude ás presentacións e ás firmas de autores.
—Si, foi curiosa a sensación de estar noutro lado por unha vez. Presentar este poemario entre o «barullo» da feira foi lindo.
—Está o mercado saturado?
—Hai autores novos interesantísimos que moita xente se perde porque non están nun palé do hipermercado. Pero respecto que a xente lea o que lle peta.
—«A arte do fracaso» (2010) foi traducido ao xaponés. ¿Qué sensación lle produce?
—É emocionante e estraño porque ábrese ao revés, o lombo está noutro lado e non entendo nada do que di... Non sabes por onde abrilo sequera, pero é xenial.
